Z kanapy

 

Coś mnie tknęło, żeby nie odkładać długiego psiego spaceru na potem i wyszłyśmy rano. Dwie godziny po mglistych polach i lasach odświeżyły mózg po zarwanej nocy.  Ledwo zdążyłyśmy wrócić, jak zaczęło lać i od razu zrobiło się straszne błoto. Dość płaczliwy ten nowy rok. Płacze za starym czy może boi się przyszłości ? Kto to wie? Wczoraj było bardzo wiosennie i słonecznie, za to dzisiaj całkiem jesiennie. Co prawda zapowiadają jakieś opady śnieżne, ale zaczynam wątpić. A to dlatego, że obudziły się te obrzydliwe kleszcze. Wczoraj przyniosłam na sobie jednego, dzisiaj drugiego. Ja, nie pies!  A stworzenia czują, że mogą już wyleźć na żer. Jakby miały być mrozy to chyba by jeszcze nie atakowały?  Przeczytałam, że warunki, które mogłyby spowodować wyginięcie kleszczy to utrzymująca się przez 60 dni temperatura na poziomie – 10°C. Niestety, chyba im to nie grozi. Okropnie się nimi brzydzę, a nie chciałabym już w styczniu wrócić na spacery po asfalcie. 

Dziś nic nie robię, zaległam na kanapie, obsiadły mnie wszystkie koty, a u stóp pies. Istna sielanka:) Ciepły kocyk, gorąca herbatka, a za oknem plusk intensywnego deszczu. Właśnie skończyłam czytać książkę o sytuacji kobiet w Korei Południowej autorstwa Anny Sawińskiej  pt. "Przesłonięty uśmiech". Świetny reportaż, nieco przerażający i całkowicie kłócący się z naszym pojęciem  o południowych koreańczykach. Zresztą dosyć podobny do innego reportażu Karoliny Bednarz pod tytułem "Kwiaty w pudełku" opisującego sytuację kobiet w Japonii. Czytając takie książki bardzo się cieszę, że urodziłam się i żyję w Polsce.  

Wczorajszą imprezę sylwestrową zaliczam do udanych. Rozpoczęła się już o 18:00, a o 23:00 byłam w domu, zgodnie z planem. Muzyka była przewspaniała, grała orkiestra filharmoniczna z zagranicznymi solistami, wspaniały konferansjer, podano symboliczną lampkę szampana. Impreza była bez wyżerki, tylko sama muzyka. Nastrój był bardzo przyjemny, wesoły. Bawiliśmy się świetnie. Wróciłam bardzo zadowolona. Na takie imprezy sylwestrowe to ja mogę chodzić;) Fakt, iż zakończyła się grubo  przed północą pozwolił zainteresowanym spędzić przełom roku z rodziną, a mnie zająć się moim zwierzyńcem. Chociaż mieszkam na wsi to problem petard, sztucznych ogni i innych hałasów w noc sylwestrową nie jest mi obcy. Mimo prowadzonej akcji mającej na celu ograniczenie tego typu incydentów, jestem pewna, że z roku na rok jest głośniej i coraz więcej osób wychodzi sobie postrzelać o północy. Profilaktycznie od razu po powrocie wyprowadziłam piesę na dwór i przyfilowałam delikwentów w osobach dorosłych mężczyzn szykujących się do strzałów na drodze przed moim domem. Poprosiłam o opuszczenie terenu naprzeciwko mojej chałupy:) Posłuchali się i odeszli trochę dalej, ale różnica tych 30 czy 40 m w poziomie hałasu dla zwierzęcia jest żadna. Piesa te wybuchy zniosła całkiem dobrze, zareagowała tylko wtedy, kiedy zbliżyli się do domu i oszczekała towarzystwo przez okno. Stary kot był trochę zaniepokojony, rudy nie bał się wcale i zaciekawiony biegał od okna do okna obserwując kolorowe niebo. Najgorzej zniosła to kociczka, była przerażona, nie pozwoliła nawet wziąć się na ręce, schowała się pod zlewem:) Umie sobie otworzyć łapką drzwiczki od szafki. Nie wyszła z kryjówki dopóki hałasy nie ustały. Z rana poszłam zobaczyć, czy nie naśmiecili mi naprzeciwko domu na drodze tak jak w ubiegłym roku, ale tym razem jest czysto. 

Weszliśmy w nowy rok i przypuszczam, że w nową rzeczywistość, oby była dla nas wszystkich lepsza, czego sobie i wszystkim czytającym życzę