Pozytywny czas...

Trzeba uwiecznić tę zimę na zdjęciach, bo może za kilka dni pójdzie sobie za morze i znów stanie się szaro i brzydko. W nocy z soboty na niedzielę zbudził mnie głośny szum, myślałam, że to wiatr szumi w moich ogromnych świerkach koło domu i nawet nie wyjrzałam przez okno. Natomiast rano... zaskoczenie totalne:) To padający śnieg tak szumiał.

To mój widok z okna na ogródek po tej nocy, tak oto sobie spadł puszysty śnieg i tak sobie leży, i cały czas coś tam dosypuje. Słońca niet.

Nie inaczej na spacerach w lesie. Śniegu po kolana, więc nasze leśno-psie ścieżki zasypane. Wczoraj mieliśmy 15 stopni na minusie. Chodzimy sobie skrajem, ostrożnie zapuszczając się w krzaczory, aby w nich nie przepaść:) Pies szczęśliwy z powodu zimy, jak dziecko:)

Te dwa łabędzie, co tak sobie pływają, są nasze, wioskowe. Mieszkają u nas już kilka lat, nie odlatują, składają jaja i rozmnażają się. W tym roku miały jednego łabądka, jeszcze nawet częściowo ma dziecięce brązowo-szare pióra. I z tym młodziakiem miałam we wtorek przygodę. Zaczęło się od tego, że gdzieś na środku drogi przez las zauważyłam dziwne ślady. Nie mogłam ich skojarzyć z żadnym zwierzęciem. Znam ślady łosia, jelenia, nawet do głowy mi przyszło, że to bóbr poczłapał:) Zaczęłam iść za tymi śladami, najpierw prowadziły wzdłuż drogi, potem polazły na pole, zatoczyły łuk, aby dotrzeć do innego odcinka drogi, potem znów zginęły w zaspach, a na końcu, po 600 metrach śledzenia zobaczyłam siedzącego na śniegu, na środku pola, młodego naszego łabądka. 

Kiedy się zbliżyłam na bezpieczną odległość, przyglądał mi się ciekawie, ale nie uciekał. Zaniepokoiło mnie to. Do rzeki było prawie kilometr. Wydawało mi się, że może ma uszkodzone skrzydło i dlatego tak maszerował. Nie miałam serca go tak zostawić, jednak po wsi biegają luzem wiejskie burki. Obdzwoniłam parę miejsc i zebrali się strażacy ochotnicy, otoczyli łabądka z kocami i zgarnęli go do strażackiego busa. Rozglądał się bardzo ciekawie, nawet w pewnym momencie rozłożył szeroko skrzydła (czyli całe), ale nie odleciał. Widocznie był po prostu zmarznięty i zmęczony. Przewieźli go do gniazda, to jakieś półtora-dwa km od miejsca znalezienia ptaka. Zrobiłam telefonem zdjęcia z akcji, ale ponieważ są na nich ludzie, to nie będę publikować. Z łabędziem wszystko dobrze, widziałam go dziś lecącego wzdłuż lasu i lądującego w gnieździe, ufff... Poznałam po tych szarych piórach, że to młody.

Ale oczywiście pół wsi się teraz ze mnie śmieje, bo co to było sobie głowę zawracać jakimś ptakiem, tyle zachodu. No tak, są ludzie i ludziska. Mam to w d...

Zima zaskoczyła nie tyko łabędzia, ale także niektórych kierowców. Drogę dojazdową do trasy krajowej mamy odśnieżoną, choć białą. To nie przeszkadza, i tak jest tam ograniczenie do 30 km. Jednak niektórzy chyba znaków nie umieją czytać. Idę sobie dziś z psem na południowy spacer, widzę, że jakieś auto siedzi przodem mocno w zaspie na skraju drogi, w poprzek jezdni - jechał widać za szybko i go zarzuciło. Jakiś młody mężczyzna po 20-tce. Pytam, czy mogę jakoś pomóc, ale powiedział, że czeka na kolegę, to sobie poradzą. Kiedy wracałam, zobaczyłam, że są w jeszcze gorszej sytuacji:) Jeden za kierownicą kręci nią wte i we wte, koła wykopały już dół prawie do gołej ziemi, auto zawiesiło się na śniegu, drugi coś próbuje pchać, ale gdzie tam, z takiego dołu nie wypchnie. Podchodzę bliżej, a ten młody prosi, że może im jestem w stanie pomóc jakoś:) Nie wiedział, że pyta specjalistkę hi hi:) Trzeba mu jednak przyznać, że posłuchał moich rad. Najpierw kazałam spod auta śnieg wygarnąć, bo auto zawiesiło się na zaspie. Po usunięciu śniegu lekko opadło, więc usiadłam za kierownicą, naprostowałam koła, podłożyłam pod nie wycieraczki, na biegu zrobiłam kołyskę, żeby jakoś wyleźć z tego dołu i potem na wstecznym wyjechałam. Mina panów - bezcenna:) Kierowca bardzo grzecznie podziękował i pojechali.

Do zimowych wrażeń z tego tygodnia zaliczę jeszcze spotkanie wigilijne w pracy. Miło było spotkać się z osobami dawno nie widzianymi z powodu pracy zdalnej, ich i mojej. Dyrekcja odśpiewała nam szarakom kolędę, zaprosiła do suto zastawionego stołu i obdarowała "pod choinkę" podwyżką. Wszystkim, ale nie po równo - pochwalę się, że dostałam z najwyższej półki. Kwota jest całkiem przyzwoita, a biorąc pod uwagę, że wiosną też dostałam podwyżkę, to jestem bardzo zadowolona. Korzystając z wizyty w mieście, zawiozłam mojej dziatwie zawekowane bigosy, śledziki w oleju i inne potrawy wykonane już z myślą o świętach, pobujałam wnuki, naplotkowałam się z synową i odebrałam list z ZUS, że mój wniosek o przeliczenie emerytury (w związku z pracą przez ostatni rok) został rozpatrzony pozytywnie i emeryturę mi podniesiono.

Dobrych wieści nie dość: moja córka zamiejscowa obroniła kolejny dyplom zdobywając kolejny zawód:). Trzecie już z kolei studia i obrona poszły jej tak dobrze, że pani promotor oraz pani dziekan zaproponowały jej doktorat i pracę na uczelni. Córka była tak zszokowana, że po całej tej uroczystości musiała odczekać, aż jej się przestaną trząść ręce i nogi, aby móc prowadzić auto:) Ja nie byłam zdziwiona, bo wiem, że to mądra dziewczyna:) Ucieszona jestem bardzo i uważam, że do pracy na uczelni bardzo by się nadawała. Miała już zresztą taki epizod, zanim wyjechała z naszego miasta, że wykładała na naszej uczelni na studiach podyplomowych dla kadry zarządzającej placówkami medycznymi i bardzo dobrze się tam sprawdziła. No, ale potem poznała swojego obecnego małżonka i wyjechała... Teraz mówi, że musi odpocząć przez rok, a potem wróci do tematu i bardzo chętnie rozważy propozycję. Nie wiem tylko, co wtedy będzie z jej pomysłem nauczania domowego, bo swego czasu twierdziła, że nie odważy się posłać córeczki do szkoły publicznej:) Czas pokaże. Szkoda mi tylko, że nie przyjadą na święta, bo zięć pracujący w formacji AT ma dyżur domowy.  Wigilię spędzę z drugą córką, synem i synową i wnuczętami, a z córką zamiejscową zobaczę się pod koniec stycznia na innej uroczystości rodzinnej.

I chciałam Wam podziękować za głosy oddane na książkę Ilony Wiśniewskiej. WYGRAŁA!:)  https://www.press.pl/tresc/74210,---migot_-z-kranca-grenlandii----ilony-wisniewskiej-ksiazka-reporterska-roku

Jutro mam wolne od pracy zawodowej,  mam w planie  zwiedzanie wystawy, odwiedzę świąteczny jarmark i na koniec dnia idziemy do filharmonii.  Życzę Wam równie udanego przedświątecznego czasu.