Listopad

Obejrzałam czeski film. Film nosi tytuł: "Niewinny człowiek" . Ktoś zabił Aneżkę. Kto ? Nie wiadomo. Ale we wsi mieszkają żydzi, więc to na pewno oni. I tu dochodzi do dramatu niewinnego człowieka. Ten kryminalny film  2-częściowy, w sumie prawie trzy godziny oglądania, oparty jest na prawdziwym wydarzeniu z 1899 roku. Porządna rzemieślnicza robota i wcale nie przeszkadza, że czeski:) Kto ma amazona, temu polecam, kto nie ma, może znajdzie gdzieś indziej, nie wiem. Na pewno warto go obejrzeć. Na YT jest po czesku pod tytułem "Zločin v Polné" :) Dodatkowym atutem jest fajna muzyka Frantiska Segrado, aż szkoda, że jest jej tam tak mało. Tu akurat inna piosenka, ale też przyjemnie się słucha tych ballad.

No i cóż tam u mnie ? Ano, dobrze. Pracuję, czytam, spaceruję, słucham muzyki (obecnie Clio, młoda francuska piosenkarka - clip niżej) od czasu do czasu ktoś do mnie wpadnie na kawę, czasem ja do kogoś. Byłam raz na maratonie teatralnym (trzy sztuki pod rząd w teatrze alternatywnym, cztery godziny w świątyni sztuki, cudny wieczór:) Nabyłam bilety na wystawę Magia Starożytnego Egiptu w Muzeum Narodowym i na wystawę Beksińskiego - to przede mną i chwilę muszę poczekać, bo bilety (szczególnie na Beksińskiego) cieszą się powodzeniem.

Byłam też w znajomym sadzie pomagając w pracy przy zbiorach. Jako wynagrodzenie dostałam kilkadziesiąt kg jabłek, więc codziennie teraz do śniadania jest szklanka świeżo wyciśniętego soku jabłkowego na zimno albo na ciepło z cynamonem (polecam, pychotka;), a w trakcie dnia kilka jabłek na surowo. Piekłam też struclę drożdżową z jabłkami i zapiekałam z nimi ryż. Jabłka rządzą jesienią:)

Bardzo lubię tę piosenkę i teledysk, jest w nim wiele z tego, co kocham: błękitne morze, ciepły piasek, jasne niebo, słońce, białe spodnie, trampki, plecak, podróż...:)  Nie wiem o czym jest piosenka, ani ta ani żadna inna tej wykonawczyni, ale dźwięk i obraz podobają mi się i słucham albo z YT albo na spotifayu.

Miałam dziś gościa i poszliśmy rano na spacer na łąki, na których było dość mokro, więc wróciliśmy przed południem w przemoczonych butach. Zaszliśmy w miejsca, gdzie nigdy nie byłam, mimo, że mieszkam niedaleko od 10 lat. Zazwyczaj łąki te obchodzę z drugiej strony i to już po przymrozkach, gdy bagno zamarznie, żeby się nie utopić. Tym razem odnaleźliśmy przejście niewielkim mostkiem przez rzekę koło gospodarstwa. Teren łąk jest dość rozległy, otoczony zalesionym bagienkiem. Widzieliśmy mnóstwo sarnich śladów; miejsca, gdzie przychodzą do wodopoju; białe i szare czaple, chmary drobnych, lecz głośnych ptaszków. Na czubkach drzew siedziały ptaki drapieżne obserwując z góry okolicę. Piesa się wybiegała, nawet pogoniła zająca, a my nasłuchaliśmy się odgłosów przyrody i fajnie sobie pogadaliśmy. Łąki kończą się polem uprawnym w sąsiedniej wsi i polną drogą, którą w sezonie letnim wjeżdżają na łąkę kosiarki, więc zawróciliśmy i drogę powrotną pokonaliśmy tą samą trasą.

Jak widać, nawet w najbliższej okolicy po latach można odkryć fajne miejsca. Następnym razem jednak pójdę tam w kaloszach. Jutro się okaże, czy przemoczone nogi wyszły mi na zdrowie. Na razie wszystko w porządku i nic nie zapowiada przeziębienia. Dawno nie chorowałam:) Właściwie to od kilku lat nie choruję, na zwolnieniu byłam chyba ostatnio 3,5 roku temu, gdy skręciłam nogę. Szczęśliwie nie miałam w ostatnich latach nawet kataru. I na nic się nie szczepiłam:) A! Od choroby odkleszczowej zaszczepiłam się ubiegłego lata. 

Tymczasem za drzwiami...

Ostatnie obrazki, prawie letnie, upolowane w słoneczny dzień, jeszcze przed nocnym przymrozkiem, kwiaty są już tylko wspomnieniem. 

W międzyczasie był 1 listopad i wędrówki po cmentarzach. W tym roku zorganizowałam to tak, że groby swoich bliskich odwiedziłam z chryzantemami i lampkami 28 i 29 października, żeby nie robić tłoku w święto listopadowe. Akurat była piękna pogoda, ludzi co prawda dużo, ale jeszcze nie tłum, więc spokojnie obeszłam wszystkie cmentarze. W tym roku odwiedziłam też grób Brata zmarłego dwa miesiące temu... A 1 listopada wzięłam w pracy dyżur i spokojnie przesiedziałam go w domu, bo pracy nie było prawie wcale. Oczywiście jednak, zgodnie z tradycją raczyłam się cukrem w cukrze czyli szczypką, tradycyjnie kupioną na straganie koło cmentarza. Można się z tego śmiać albo nawet patrzeć z politowaniem, ale ja lubię te słodycze i zawsze je kupuję, i nawet dorosłe moje dzieci przynoszą je do domu chowając przed dziećmi małymi z powodu właśnie tych 100% cukru i same pałaszują w ukryciu:)

A skoro święto 1 listopada minęło, to niektórzy myślą już o Bożym Narodzeniu:)

Powyższe zdjęcie zostało zrobione wczoraj w sklepie budowlanym dokąd udałam się po karnisz do kuchni i farbę do ściany. Koty notorycznie wchodząc/wychodząc przez okno ubrudziły przyokienną ścianę i jak dalej będę po nich wycierać to dotrę zaraz do gołego tynku, muszę więc odmalować kawałek.

Nie tylko sklepy myślą o świętach. W mojej pracy są już układane grafiki świąteczne, wszak pracujemy 365 dni w roku. W zespole kierowników niższego szczebla jest nas cztery osoby, obecnie wszystkie to kobiety. I jak zwykle tylko ja i jeszcze jedna koleżanka, zawsze ta sama, zadeklarowałyśmy po dniu pracy w okresie świąteczno-noworocznym, a dwie pozostałe jak zwykle nie. Dni do obsadzenia jest pięć, dla każdej przynajmniej po jednym. Wkurzyłam się w piątek, bo do poniedziałku musimy mieć gotowy podział i wymusiłam na tych dwóch wybór dni pracy. Złe były, bo liczyły, że my dwie pozostałe obsadzimy całe święta. Wyciągnęłam wtedy grafiki na wszystkie święta i długie weekendy 2022 roku i okazało się, że pracowałam w każdym terminie (inna sprawa, że mi to pasowało, ale one nie muszą o tym wiedzieć:). Sumarycznie wyszło, że pracuję w wigilię, ale dzień wcześniej będę miała wolne, aby się ogarnąć i mam dyżur w noc sylwestrową, co mi też nie przeszkadza, ale nikt inny tego dyżuru nie chciał wziąć. Dyżur jest zdalny, więc mi pasuje. W zamian mam solenną obietnicę, że Wielkanoc to tylko one dwie wezmą w całości i ja mam wszystkie dni wolne. Zobaczymy:) Czasem wolę pracować w święto, żeby mieć wolne w innym terminie i bez urlopu skumulować 4-5 dni wolnych.

Skoro tym sposobem dotarłam do klimatów noworocznych to jeszcze powiem, że wykupiłam wczasy na Rodos w maju. Już się nie mogę doczekać:) Mam już zamówioną opiekę do zwierząt i jestem gotowa już się pakować, tylko że to jeszcze pół roku:) Oczywiście do tego czasu mam jeszcze inne plany wyjazdowe, ale krajowe. Nawet planowałyśmy z córką wyjechać na święta, ale ceny pobytów 4-5 dniowych powaliły mnie. I nie chodzi o to, że mnie nie stać, tylko nie lubię płacić za nic. Tydzień pobytu dwa tygodnie wcześniej lub dwa tygodnie później kosztuje nawet trzy razy mniej niż te 4 dni w święta. Za to samo z wyjątkiem kolacji wigilijnej. Uważam, że to zdzierstwo, więc pojadę, gdy będą obowiązywały normalne ceny.

Dobrej nocy wszystkim, a ja jeszcze poczytam godzinkę "Wiek cudów" Karen Thompson Walker, bardzo niepokojąca lekturę:)