Gdzie drwa rąbią...

Byłam wczoraj w mieście z listą spraw spraw do załatwienia, zrealizowałam wszystko i kiedy wracałam, minął mnie pan wojewoda w policyjnej budzie na sygnale z eskortą. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że to pan wojewoda, bo nie zaglądałam w tym czasie do Internetu. Dowiedziałam się po powrocie do domu, dokąd on się tak śpieszył. I znowu media nie zdały egzaminu podgrzewając atmosferę wieściami o  ruskiej bombie. Rakieta była ukraińska. I co teraz ? Kiedy wieczorem czytałam newsy, zwróciłam uwagę na dość powściągliwa wypowiedź Zełenskiego, oni już chyba wiedzieli, że to ich rakieta. Może nawet się cieszyli, że przez przypadek poleciała do nas i zostanie wzięta za ruską, bo to mogło spowodować uruchomienia art 4 lub 5. Nie spowodowało. Nie piszę tego złośliwie, bo w sytuacji wojny, szczególnie, że 15 listopada był dniem bardzo ciężkim i niepokojącym dla Ukrainy z powodu ostrzału całego ich kraju, każdy przypadek i wypadek chciałoby się wykorzystać na swoją korzyść. I teraz znów: przypadek, wypadek "bo się popili" czy z premedytacją w celu uruchomienia natowskich procedur ? Każda z opcji możliwa, prawdy nigdy nie poznamy i szczerze mówiąc, osobiście nie chcę wiedzieć. Wiem, są dwie ofiary, to naprawdę tragiczne dla nich i ich rodzin, dla sąsiadów i dla każdego z nas, bo mimo, że nie jesteśmy w stanie wojny, możemy zginąć, szczególnie tutaj, na wschodnich rubieżach. Ale nie chcę mieć za Bugiem ruskich sąsiadów, więc powinniśmy wspierać Ukrainę, my Polacy i cała Europa. Niektórzy oczekują od Ukrainy przeprosin. Też uważam, że jakieś słowa powinny paść, ale nie spodziewam się  kajania i rozwlekłych wyjaśnień.

... tam wióry lecą.

Niemniej, na samym początku, gdy przeczytałam medialne doniesienia o "ruskiej bombie", zanim sama jeszcze nie ochłonęłam i nie wyselekcjonowałam ziarna od plew, naszła mnie taka myśl, że po co ja planuję swoje przyszłoroczne wakacje, jak wystarczy parę godzin, aby życie obróciło się w perzynę. Na szczęście już mi przeszło:)

Dzisiaj, jako człowiek pełen optymizmu, może i nieuzasadnionego, ale jednak pozwalającego funkcjonować bez tabletek, psychoterapeuty i darcia szat, cieszę się pobytem w ciepłym domu, zapachem upieczonego ciasta z jabłkami i wspomnieniem radości moich kotów sprzątających rano swoje kłaki razem z  Ufo:) Ufo to imię nadane kupionemu wczoraj robotowi sprzątającemu, który ma za zadanie zbierać kociopsie kłaki. Wypowiedziałam im wojnę, ponieważ skończył się sezon na kocie  wychodzenie o świcie i późnowieczorne powroty, pies też już nie wyleguje się w ulubionym miejscu pod jaśminem. Nastał mokry listopad, a wraz z nim wszyscy w domu.  Do pomocnego Ufiaka dołączył furminator do podszerstka i mówię wam, ta szczotka robi robotę! Patrzę sobie teraz na podłogę w kuchni i przedpokoju, a tam nie ma sierści, aż mi się dusza raduje:)

Wczoraj w dniu "wyjazdowym "odwiedziłam najmłodsze nasze dzieciątko, ale tylko napatrzyłam się na niego, bo spał maluszek przez cały czas. Spotkałam się też z córką i wnuczką najstarszą.  Zaliczyłam ZUS w celu zlecenia przeliczenia moich składek za ubiegły rok. Ludzie narzekają na urzędy, ale osobiście złego słowa nie powiem, Już zaraz za drzwiami przywitała mnie pani z pytaniem , w jakiej sprawie. Wręczyła stosowne druki, wygenerowała numerek, zaprosiła do stolika, żeby też w międzyczasie wypełnić formularz, ledwo zdążyłam, a już była moja kolej do okienka; przy okienku miła uśmiechnięta pani załatwiła moją sprawę w dwie minuty i po temacie, wszystko trwało może 6-7 minut.

Potem poszłam na wystawę do Muzeum Narodowego oglądać  skarby Starożytnego Egiptu. Kupiłam bilet na zwiedzanie z przewodnikiem. Gadał nawet ciekawie, ale jak na mój gust wrzucał zbyt wiele dygresji. Jednak warto wybrać oglądanie ekspozycji z oprowadzaniem niż samodzielnie, kiedy patrzymy tylko i nie wiadomo dokładnie na co:) 

To są mężczyźni, jeden na tronie, drugi klęczy. Ten klęczący granitowy młodzieniec dość urodziwy :) Obie rzeźby mają około 2500 tys lat, zastanawiające jest, jakim narzędziem je wyrzeźbiono i wykończono, że są tak gładkie. A granit też miękki nie jest...

Blok z piaskowca powyżej pochodzi z czasów Totmesa III czyli liczy  sobie już około 3500 lat.

A to jest kawałek papirusu ze zwoju pogrzebowego. Były także całe dość duże kawałki, ale źle się sfotografowały:) Na zwojach umieszczone były odpowiednie zaklęcia, przepisy i modlitwy. Wierzono, że wystarczy, aby zmarły je posiadał, a samo to zagwarantuje mu dotarcie przed Sąd Ozyrysa oraz do Krainy Umarłych. Zwoje te nazywane były Księgą Umarłych. 

Tu mamy kilka miseczek do kosmetyków. Egipcjanie byli zdolnymi chemikami, uwielbiali makijaż i tworzenie z mieszanek różnych substancji kosmetyków  takich jak kremy nawilżające, kohle, róże do ust i na policzki, a nawet do malowania paznokci. Rozsypywali proszek pochodzący z naturalnych substancji  – mielonych orzechów, czy minerałów - na paletę, talerz albo łyżkę i łączyli go z tłuszczem zwierzęcym lub roślinnym, aby nadać mieszance odpowiednią strukturę.

 

Drewniane wezgłowie sprzed ponad 3000 lat.

Dzban ? Tak, dzban, ale o konkretnym przeznaczeniu - na piwo. Pochodzi sprzed 5 000 lat!  Piwo stanowiło, zaraz po chlebie, podstawowy element diety Egipcjan, bez względu na ich wiek czy pozycję społeczną. Świadczyć może o tym fakt, że napój ten posiadał osobny znak hieroglificzny. Egipcjanie spożywali piwo w czasie ceremonii religijnych oraz obchodów świąt państwowych. Piwo składano również bogom w ofierze i wraz z innymi przedmiotami chowano ze zmarłym do grobu. Według wierzeń egipskich skrapianie podłogi domu piwem z czosnkiem odstraszało złe moce i skorpiony.

A jak już mowa o chlebie, to oto forma do jego wypieku, równie stara jak naczynia na piwo. A niżej po lewej stronie taka ozdobna tacka to forma wotywna na chleb. Był on podstawowym daniem tak rano, jak i w południe oraz wieczorem. W Egipcie chlebem i piwem czasem płacono wynagrodzenie robotnikowi.

Stela wapienna sprzed 3500 lat. Stela to tablica z wyrzeźbionymi scenami z życia patrona/patronki. Takie stele znajdowano głównie w grobach, były też ołtarzami, które umieszczano w prywatnych kaplicach lub domach. Były używane do kultu rodziny . Patronką tej stali jest mało ważna księżniczka z XVII dynastii faraonów.

Bardzo mi się podoba powyższa rzeźba, przedstawia Izydę z Horusem. Tradycyjnie przedstawiano ją  jako wzór opiekuńczej matki i wiernej żony, źródło życia, wcielenie dobroci i obrończyni przed złem. 

I tak mi się przy okazji przypomniało, iż  w wielu źródłach mówi się, że egipską Izydę z Horusem zamieniono w V wieku n.e. na Maryję z Chrystusem za pontyfikatu Celestyna I  (który był doskonale wykształconym i cieszącym się dużym szacunkiem biskupem Rzymu), jako że wizerunek bogini karmiącej syna był dotąd w chrześcijaństwie zupełnie nieznany. No, ale mniejsza z tym:) Wracajmy do Egiptu.

Ten wyżej to prawdopodobnie Amon. Rzeźba z brązu pochodzi sprzed ponad 2500 lat.

 

I oto mamy to, czego z niczym pomylić nie można: drewniany sarkofag, podobno sarkofag  Nefertiit. Przetrwał około 3400 lat. W tle mumia chłopca datowana na około 500 rok p.n.e.

 Niżej:  maska  pośmiertna

Po wystawie egipskich starożytności udałam się na wystawę obrazów Beksińskiego. Bardzo mi się podobały.  Ups! Jednak nie wszystkie. Nie przekonały mnie obrazy z okresu po 1990 roku. Najgłośniej przemówiły do mnie te malowane w latach 70-tych. Odebrałam je jako symboliczne i mogłabym się im przyglądać bez końca. I przyglądałam się długo, aż panu strażnikowi znudziło się mnie pilnować (było mało zwiedzających ze względu na porę). Mogłam zatem chodzić po kilka razy pod ten sam obraz, patrzeć na niego z daleka lub z patrzałkami na centymetry od obrazu. Obrazy Beksińskiego nie mają tytułów, mają oznaczenia literowo-cyfrowe. Szkoda.

W sali było dość ciemno, oświetlenie punktowe skierowane na obrazy, przez co trudno było zrobić zdjęcie, bo światło odbijało się od powierzchni.  

 

Bardzo słabe zdjęcia, więc niewiele widać, ale te cztery obrazy spodobały mi się najbardziej.  Przypuszczam, że pójdę na wystawę jeszcze raz:)

Na fali rozrywek kulturalnych  wybieramy się z koleżanką do filharmonii, a syn mnie namawia, żebym sobie kupiła jeszcze jeden wyjazd, tym razem na Maderę, bo - jak twierdzi - trzeba korzystać, że można, bo może kiedyś nie będzie można. I ma tu na myśli mój stan zdrowia i finanse:) Zdrowotnie nic mi nie jest, ale chodzi o to, że jednak z każdym rokiem lat przybywa, a kto wie, jak nas ceny przycisną, to może ledwo na chleb będzie starczało. Jeszcze się nie zdecydowałam. 

No i tak to. Zaglądam do Was na blogi, czasem komentuję, czasem się nie da, czasem tylko czytam, aby potem zastanowić się nad danym tematem...

... i jak zawsze życzę wszystkim zaglądającym wiele dobrego.