Życie w obrazkach

Obrazki lepiej pokazują, niżbym miała słowami opisać, moją codzienność. Przedpołudniowe marsze po polach i lasach oprócz kondycji, świeżego powietrza, spalonych kalorii itp. dodają jeszcze wiary, że mogę. Że zdrowie nienajgorsze, że nie padam po 10 kilometrach spaceru z psem, że jeszcze nie muszę na stałe zamieszkać na kanapie. Piszę to w kontekście mojej bratowej, która jest starsza o 6 lat i już od dawna jej miejscem pobytu jest fotel i kanapa. Nie dlatego, że jakaś chora, nie. Po prostu zaniedbała się. I zwierzyła mi się, że jest tym przerażona. Dla mnie to straszna perspektywa, przynajmniej teraz. Może potem mi się to zmieni...? Na razie ciągnie mnie w ten pobliski świat, gdzie usiłuję znaleźć coś, czego nie zauważyłam poprzednim razem. I zazwyczaj znajduję. Sprawia mi to przyjemność, i choć podziwiam te kobietki z internetu z pięknymi paznokciami, zawsze prosto od fryzjera, z czerwienią na ustach, liczące każdą kalorię, więc bez grama tłuszczu... to jednak wolę moje umazane błotem buty, przylizane pod czapką włosy i często podrapane przez bawiące się koty ręce.  Akurat to nie w moim stylu błyszczeć, więc zadowolę się własną aktywnością, choć nie powiem, że im czasami nie zazdroszczę. Być może te damy patrząc na mnie zza szyby samochodu, gdy idę przez pole, myślą sobie, że jestem jakaś dziwna, bo się włóczę i z zadartą głową patrzę w niebo i  podziwiam, jak prąd powietrza niesie ptaka, jak ten tak się bawi i buja pod niebem. A to dla mnie ważniejsze niż czerwone paznokcie na co dzień. Jest czas na usta i pazury, jest też czas na zabłocone buty:)

Ostatnie zimowe podrygi, sprzed kilku dni.

Nowy stosik do czytania. A propos książek, to od marca pracuję na nowe meble do  mojego "buduaru", gdyż skończyło się totalnie miejsce na książki, leżą już na szafie i dwa stosy na biurku robiącym też za toaletkę z racji wiszącego nad nim oświetlonego lustra. Przy okazji wymienię szafę i komodę, bo też się w nich nie mieszczę z ciuchami:)

To paskudztwo na dole  to jedno z tysięcy znalezionych przy rzece. Zjechała raz sobie wielka maszyna i uregulowała zarośnięte brzegi i odkryła takie cosie.  No to sobie pochodziłam i pooglądałam najróżniejsze kształty, choć nie wiem wcale jak się nazywają.

A w krzaczorach na swoich gospodarzy oczekują zeszłoroczne gniazda. 

 

Pszczoły jeszcze śpią. A poniżej jeden z wielbicieli mojej piesy:)

W tym tygodniu w naszym mieście odbywały się mecze koszykówki o Puchar Suzuki. Jeszcze mnie od tego drapie w gardle, a wczoraj pod wieczór ledwo chrypiałam:) I powiem Wam, że uczucia mam mieszane. Do finału zakwalifikowała się drużyna z  naszego miasta, nawet wygrali w meczu towarzyskim z drużyną Polski. W finale grali z zespołem z Ostrowa Wlkp. Od początku nasi wygrywali wysoko, mimo, ze goście robili co mogli. Jestem pod wrażeniem kibiców z Ostrowa, przyjechała ich nieduża grupa, a kibicowali głośniej niż cała miejscowa gromada widzów. No, dawali czadu cały czas, nie poddawali się, nawet jak ich drużyna sromotnie przegrywała przez trzy mecze. Mieli ze sobą bębny i nawet dyrygenta:) I nagle coś się stało takiego nieoczekiwanego, że w ostatnich dwóch minutach trzeciego meczu zawodnicy z Ostrowa  piorunem odrobili stratę i w czwartym zdobyli zwycięstwo. Naprawdę, należało im się, bo choć przez większość czasu przegrywali, to walczyli dzielnie, widać było wolę zwycięstwa i moc. I opłaciło się, umieli się zmobilizować i puchar pojechał do Ostrowa.  Zasłużyli na niego.

I taka ciekawostka. 3/5 zawodników obu polskich drużyn miało czarny kolor skóry:))

Darłam się na tych meczach jak głupia (i jak inni głupi:)), aż straciłam głos. I zgubiłam czapkę. No cóż, wiosna idzie, a i tak mam jeszcze ze cztery inne:)

Byłam też w filharmonii na bardzo przyjemnym koncercie karnawałowym. Zdjęcie sprzed wejścia muzyków na scenę, gdyż podczas nie wolno było fotografować. 

No i w teatrze byłam i mówię Wam, ten Artur Barciś to naprawdę jest genialny:) Płakałam ze śmiechu, kiedy kreował swoje komediowe postacie:) Bawiłam się świetnie na przedstawieniu, które miało 6 aktów w wykonaniu 5 aktorów, w tym Joanna Kurowska. Było śmiesznie, sprośnie i wesoło, ale z morałem i przesłaniem. Tu też zdjęcie jeszcze z pustawej sali, ale zapełniła się w całości tuż przed rozpoczęciem, co przełożyło się na kolejki do szatni po zakończonej sztuce:)

A ponieważ  mamy akurat ferie to była u mnie dwa dni najstarsza wnuczka i kleiłyśmy album. 250 zdjęć plus różne wyklejki, naklejki oraz inne ozdóbki. To już jej drugi album, poprzedni zapełnił się rok temu i tak to zeszło z klejeniem następnego:) Taki sam, ale jeszcze jednotomowy, że tak powiem, mam dla średniej wnuczki, dostanie go ode mnie jako niespodziankę. Obiecałam tez rodzicom najmłodszej, ze też jej zrobię.

No i tak mi leci czas, akurat jestem po pracy, słucham muzyki, ale zaraz wyjdę z psem, bo czekam na moje towarzystwo i jedziemy do kina.

Wszystkiego dobrego wszystkim, jutro Was poodwiedzam, obiecuję:)