Przed urlopem

No i mam urlop. Jestem już spakowana, ruszamy w Pieniny. Miały być Góry Stołowe, ale nie wypaliły, to za daleko dla psa, który ma chorobę lokomocyjną, musielibyśmy jechać długo, bo to ponad 630 km. Szczawnica jest 260 km bliżej. Byłam już wiele lat temu w okolicy (na motorze:)), ale chętnie zobaczę czy nadal Sokolica jest na swoim miejscu, czy Grajcarek płynie i czy nie zasypano Wąwozu Homole:) Może nawet do Czerwonego Klasztoru uda się dotrzeć ? Planów dużo, gorączka podróżna już jest, a jaki będzie rezultat, to się okaże. Poza tym w wiele miejsc nie pójdziemy, bo jest zakaz wejścia dla psów. Kiedy pies będzie mógł zostać w hotelu, wtedy wybierzemy się w PPN, a w pozostałe dni  tylko okolice. Szkoda mi jednak psa samego zostawiać, więc raczej będziemy krążyć w miejscach mniej znanych czyli poza Parkiem. Póki co, dziś mam dzień odpoczynku, bo wyjazd w nocy, tak, żeby rano być na miejscu. Pogoda u nas dziś zmienna, jeszcze rano niebo było jasne, a teraz wieje i nisko wiszą szare chmury.

Opieka dla kotów zapewniona. Mam tylko nadzieję, że żaden mi się nie zbiesi, że pańci nie ma w domu i nie pójdzie w długą, mam tu na myśli maluchy, bo stary kot za bardzo już stateczny i do domu przywiązany. Kociczka należy do tych z natury odważnych, co to nie boi się przepaść gdzieś na cały dzień bez jedzenia i picia i łaskawie na noc dopiero skądś przychodzi. Żadne wołania nie pomagają. Jednak dziś świętuje i leży mi na kolanach, będę musiała jej potem pilnować, bo jak wypocznie za dnia to gotowa powłóczyć się gdzieś na noc, a koty muszę najpóźniej wieczorem zamknąć w domu.

Zwierzęta w domu, to jednak ograniczenie dla wyjazdów; dobrze, że mam je komu powierzyć. Koleżanka już od kilku lat nigdzie  nie wyjeżdża, bo ma psa i dwa koty i nikogo, kto mógłby się nimi zająć. Taka niewola:)

Od ostatniego wpisu w zdecydowanej większości wolny czas spędzałam na działce i na rowerze. Byliśmy też na dwóch koncertach w ramach festiwalu muzycznego w naszym mieście wojewódzkim. Dojrzały porzeczki czerwone i czarne, i zamieniam je w galaretki i dżemy. Kiszę ogórki. Całą działkę dokładnie przed wyjazdem wypieliłam, choć nie mam złudzeń, że i tak do mojego powrotu zarośnie:) Ogórki i maliny na bieżąco będą zrywać syn i córka opiekujący się także kotami. 

A miało jeszcze być o mojej domowej "trzodzie", wszak obiecałam:) Otóż jest tak, jakbym miała psa, dwa szczeniaki i kota. Za szczeniaki robią małe koty:) Już dokumentnie zszargały mi opinię we wsi, pogodziłam się z tym:) Do codziennej rutyny wszedł poranny spacer psio-koci. Po nakarmieniu czekają, aż ustroję psa w szelki, nawet się zmawiają na ucho przeciwko mnie:)

A potem noga w nogę robimy rundkę, piesa już się nawet przestała tego kociego towarzystwa wstydzić:) A ja robię za widowisko, ludzie się za mną oglądają:) W sumie niewiele mnie to obchodzi, zawsze starałam się żyć po swojemu:) A jak ktoś mnie pyta, co te koty tak ze mną chodzą, to odpowiadam, że to dlatego, że myślą iż są szczeniakami:) Kiedy chcę z psem iść na dłuższy spacer, po wykonaniu stałej  rundki muszę odprowadzić koty do domu i cichaczem, uśpiwszy ich czujność, wymknąć się na dłużej, gdy nie widzą:)

Koty mieszkają w kuchni. Wiem, że dla niektórych połączenie zwierząt z miejscem do przygotowania posiłków może nie być akceptowalne. Niemniej nie wyobrażam sobie, aby moje zwierzaki mieszkały poza domem, natomiast nie wpuszczam ich do pokoi, bo nie chcę mieć sierści w dywanach i kanapach, i podrapanych skórzanych foteli i krzeseł, nie szkodzi, że to skóra sztuczna:) Chronię też w ten sposób moich gości przed wynoszeniem kilogramów sierści na swetrach i spodniach:) Kuchnię najłatwiej ogarnąć ze względu na gładkie podłogi, ściany, blaty i meble. Lubią też wysiadywać na parapecie kuchennym, który dla nich jest specjalnie pusty, a w pokojach mam na parapetach moją kolekcję 51 sztuk sukulentów:) Do sypialni mają wstęp tylko za moją zgodą i tylko w czasie mojej obecności.

Duży kot z maluchem

Piesa odpoczywa od upału:)

Winowajca siedzi w krzakach chroniąc się przed atakiem pary drozdów, którym porwał z gniazda jedno maleństwo. Przeżyło i oddałam im je do  gniazda, ale czy nie zauważyły, czy ostatecznie jednak nie przeżyło, bo strasznie rozpaczały i atakowały kota, aż mi się płakać chciało z powodu ich straty. Nic nie poradzę, to natura. Podziwiałam te małe ptaszki, bo naprawdę odważnie podchodziły do kota po trawie i podlatywały dziobiąc go w uszy. Jaka silna jest w nich miłość rodzicielska...

Moje chłopaki:)

Zatem do zobaczenia prawie za dwa tygodnie. Dobrego lata.

ps. Aniu z MBD - nie mogę u Ciebie dodać żadnego komentarza, albo od razu lecą w kosmos, albo powiszą 2-3 minutki i znikają. Pewnie niektóre z nich są w spamie na Twoim blogu. Piszę o tym, bo brak komentarza u Ciebie nie wynika z tego, że nie czytam lub, że o Tobie zapomniałam:)